Leuke en minder leuke dingen

Schreef ik vorige week dat het drukke tijden zijn, het zijn ook rare tijden. We worden heen en weer geslingerd tussen leuke dingen die gebeuren en de harde werkelijkheid. Dat is raar maar het geeft ook wel aan dat het leven doorgaat ondanks dat er soms een hoop ellende plaats vindt.

Wat voor ellende we op dit moment hebben?

Dodelijke ongelukken op Hiram's Highway

In de Nederlandse pers heb ik er niets over gelezen en ik heb het vorige week zelf ook vergeten te vermelden maar op de weg van ons huis naar MTR station Hang Hau moeten wij een stuk over Hiram's Highway rijden. De naam doet vermoeden dat dit een snelweg is maar het tegendeel is waar. Het is een weg die grotendeels langs of door woongebieden gaat, waar je op een klein stuk na overal 50 moet rijden en die tweebaans is. Er zijn geen inhaalmogelijkheden omdat de weg meestal de kustlijn volgt en die is redelijk bochtig waardoor je tegenliggers niet kunt zien aankomen.

Het vreemde is echter dat de ongelukken niet zozeer daar gebeuren maar op of in de nabijheid van de rotonde. Drie weken geleden zijn hier maar liefst 19 mensen op slag gedood doordat hun chauffeur met 70 de rotonde op raasde, de macht over het stuur verloor en na de lantaarnpaal te hebben geraakt vol met het dak tegen de 'boarding' van de rotonde terecht kwam. Naast de doden zijn er ook 34 gewonden gevallen en dit is uiteraard een behoorlijk ernstig verkeersongeluk. Het was ook erg om de plek te zien waar dit gebeurd is. Er zitten enorme krassen op de boarding en veel glasplaten die bovenin zaten waren volledig weg.

Het erge was dat de chauffeur in eerste instantie ook nog beweerde dat de remmen het niet deden maar dat bleek later een leugen.

Bron: SCMP

Er zijn nu veel mensen die zich via de pers laten horen en zeggen dat de verkeerssituatie onveilig is. Ik heb daar een andere mening over: 75% van de mensen hier kan gewoon niet autorijden. Het maakt niet uit of het hier de politie betreft, taxichauffeurs, buschauffeurs of particulieren. De locals als ik het zo oneerbiedig mag generaliseren, rijden niet veilig.

Ik krijg soms het idee dat mensen hier maar wat doen. Van baan wisselen, van de kant rijden, stoppen, bochten nemen, inhalen en rotondes rijden, het lijkt wel of mensen hier altijd denken dat een ander wel oplet.

Van alle dingen is het gebruik van rotondes werkelijk het gevaarlijkst hier. Wij moeten dagelijks twee grote rotondes over en je moet werkelijk heel goed uitkijken. DE gewoonte is namelijk om niet voor 'jouw' afslag' te zorgen dat je aan de buitenkant rijdt, nee, je steekt gewoon van de binnen- naar de buitenkant. Als dat niet kan omdat er maar een afslag is, dan zorg je gewoon dat dat kan en als iemand toetert ben jij boos want die ander had moeten opletten of je steekt je hand uit het raam om te bedanken voor de hoffelijkheid van je medegebruiker (dat laatste is echt heel ergerlijk gedrag).

Buiten deze gewoonte wordt er vaak ook (te) hard op de rotondes gereden vooral door bestuurders die de rotondes recht oversteken (dat is het ook werkelijk). Helaas zijn deze mensen veelal de bestuurders van de minibusjes. Het klinkt wellicht overdreven maar dat is de reden dat wij zoveel mogelijk vermijden om met minibusjes te rijden; er vindt namelijk elke week wel een ongeluk plaats met die busjes.

Helaas zijn zelfs ongelukken zoals die ik net beschreven heb, niet voldoende om mensen bewust te maken van het gevaar. Afgelopen vrijdag was er alweer een dodelijk ongeluk waarbij een man te hard de rotonde op reed, de macht over het stuur verloor en uit de bocht vloog. Zijn vrouw, een verpleegster is daarbij om het leven gekomen...

De snelweg naar de rotonde is inmiddels aangepast met dikke strepen die je lekker door elkaar klutsen als je de rotonde te hard nadert en die je dus dwingen om af te remmen.....zou je denken. Het helpt niet echt veel.

Het enige dat volgens mij helpt, is een grondige aanpak van verkeersovertreders, te beginnen bij de politie die ook rustig 70 rijden waar je 50 mag en geen richting aangeven als ze van baan wisselen. Wat voor een voorbeeld is dat?

En als we de boel dan toch grondig aanpakken, wordt het ook eens tijd dat er naar de verlichting gekeken wordt. Dat is hier echt een zooitje hoor. Mensen rijden in het donker met de volgende verlichting:

- GEEN (echt waar, geen geintje. Onmogelijk te begrijpen hoe je kunt rijden zonder dat je je dashboard kunt zien!)

- Stadsverlichting (bij mijn weten alleen bedoeld voor parkeren, veel te zien bij minibusjes)

- Groot licht (waarschijnlijk om niet herkend te worden of zo?)

- Mistlicht (staat echt stoer hoor en helemaal van achteren, wordt ook ingezet bij regenbuitjes, wat dus niet is toegestaan)


Heb ik nog wat vergeten?

O ja, er zijn natuurlijk ook mensen die de regels wel kennen en die ook bij zware regenval de verlichting aan doen. 'Licht overdag, veiliger overdag': een goede slogan maar in Hong Kong is dit ver te zoeken helaas.

De aardbeving (vervolg)

Ik hoef jullie niet te vertellen hoeveel doden, gewonden en daklozen er zijn, dat krijgen jullie naar alle waarschijnlijkheid wel mee. Het is een grote ramp.

Wat ik hier nog wil vermelden, zijn opmerkelijke verhalen die bij ons in de krant (South China Morning Post) verschijnen.

Er zijn mooie, heroïsche verhalen maar er gebeuren ook dingen die het daglicht niet kunnen verdragen.

Mooi was het verhaal van een vrouw die klem zat in een tempel en die door twee puppies gezelschap werd gehouden. Die hondjes kwamen als uit het niets en bleven dagenlang trouw bij haar totdat ze andere mensen hoorden. Ze hebben de hulpverleners uiteindelijk naar de vrouw weten te leiden en de vrouw is gered. Hoe er prachtige dingen kunnen gebeuren in zo'n toestand.

Maar nu: in dezelfde krant vind je een foto van een politieman die een pistool op een hond richt om hem af te schieten. Was de hond vals of zwaar gewond? Nee, er is angst dat honden, katten en konijnen die loslopen en hun baasjes kwijt zijn, ziektes zullen verspreiden.

Nu moet je je even het volgende voorstellen: stel, je hebt de aardbeving en verschillende, zware naschokken overleeft. Je bent je huis, je inkomen, vrienden en familie of ouders kwijt en in al die ellende vind je je huisdier terug. Hoe zou je je voelen?

De vraag is dus of dit wel nodig is. Toen het nieuws bekend werd heeft onder andere Animals Asia zich al samen met vele plaatselijke organisaties bij de overheid gemeld om dit ten eerste te verifiëren maar ook om de overheid ervan te doordringen dat dieren een zeer belangrijke rol spelen bij het opsporen van overlevenden maar ook bij het verwerken van de trauma's. Het is dus beter om de dieren te vangen.

Bovendien zijn er nog helemaal geen ziektes uitgebroken zoals wordt beweerd. Animals Asia heeft nu gratis rabiësinentingen aangeboden zowel voor geredde dieren als mensen en hoopt de overheid daarmee om te krijgen.

De overlevenden zelf hebben overigens ook al met afschuw gereageerd op het mogelijke afschieten van huisdieren en willen niet met nog meer dood en ellende geconfronteerd worden. Heel begrijpelijk. Ik hoop van harte dat de overheid tot inkeer komt.

Andere erge dingen zijn mensen die een slaatje willen slaan uit deze ramp (die met de verschillende meren die na de naschok van vanmorgen op doorbreken staan nog niet is afgewend en zelfs nog groter kan worden). Survival- of reddingmateriaal wordt voor woekerprijzen aangeboden (1 handelaar is al gedwongen zijn zaak te sluiten EN terecht, hoe haal je het in je hoofd?).

Tenten zijn gevonden in rijke buurten in Chengdu als 'hebbeding' of souvenir en zijn door corrupte mensen aan geïnteresseerden verkocht.

Voedselpakketten die gedropt zijn of door hulporganisaties zijn geleverd, worden te koop aangeboden aan de overlevenden.

Gelukkig is de overheid hier wel heel kordaat. Als ze weten wie erachter zit, is het direct afgelopen. Je kunt je tent sluiten of wordt uit je functie gezet zoals een hoge functionaris die in plaats van zich te bekommeren om de hulpverlening, het runnen van zijn supermarkt belangrijker vond. Die is nu dus geen hoge functionaris meer.

Gelukkig zijn dit uitzonderingen en zijn er ook heel veel spontane acties van mensen die proberen wat voor de overlevenden te doen. Zo zijn er taxichauffeurs die spontaan naar het rampgebied zijn gereden om mensen naar andere locaties te brengen en hebben boeren groente en fruit naar het rampgebied gebracht. Er is dus ook veel goedheid te vinden.

Wow, ik heb al een hoop geschreven zeg en ik ben nog niet eens klaar.


Leuke dingen

Want, het allerleukste van de afgelopen week was wel dat Prince Harry oftwel Lai See nu eindelijk zijn intrek heeft genomen in huize Schurink.

Zoals jullie weten, moest dit kleine kereltje van een heleboel dingen herstellen (kattengriep, ontstoken ogen, vlooien en ringworm). Afgelopen dinsdag werd hij echter genezen verklaard en heb ik hem vrijdag opgehaald.

Mijn weekend is tot nu toe dus ook enigszins hectisch want ik ben alleen (Bert is in Duitsland op dit moment) en ik moet dus ineens 3 katten 'managen'. Normaal geen probleem maar als je een nieuwkomer toevoegt, moet je er natuurlijk wel bij blijven. Ik kwam dus handen en voeten tekort en ook mijn slaappatroon heeft er onder geleden maar het gaat goed.

DJ vindt het allemaal best zolang ze met rust wordt gelaten. Ze heeft een paar keer indrukwekkend naar hem geblazen en tot nu toe laat hij haar met rust. Dat is geloof ik niet zozeer uit angst maar uit respect.

Michael was in eerste instantie doodsbang maar omdat hij verschrikkelijk nieuwsgierig is, kwam hij uiteindelijk toch kijken en heeft hij in Lai See een beginnend vriendje gevonden. Hij is heel lief voor hem hoewel hij hem ook wel terecht wijst (en dat gaat bij katten niet altijd even vriendelijk) maar dat is goed. Als ik Lai See even niet kan vinden, hoef ik alleen maar naar Michael te zoeken want hij blijft redelijk in de buurt om op hem te letten.

Ik ben erg blij dat het allemaal zo goed gaat en dat Michael nu inderdaad zijn vriendje heeft want daar verlangde hij echt naar. Dat klinkt misschien raar voor de lezers die geen huisdier hebben maar wij konden het merken dat hij wat alleen was.

Goed nieuws dus om mee af te sluiten. Ik wens iedereen een fijne week toe!

Drukke tijden...

Het is erg druk geweest de laatste tijd waardoor het er niet van kwam om de blog te updaten. Het is nu echter weer even rustig en dus benut ik de uurtjes nu om weer eens wat te schrijven.

Wat is er allemaal gebeurd in de afgelopen weken?

DJ en Michael

Terwijl ik dit schrijf, zitten ze allebei bij me, DJ op het bureau en Michael op de grond. Het gaat iets beter en beiden respecteren ze elkaar min of meer. Michael vliegt nog wel eens uit de band door op DJ's staart te jagen of door onverwacht uit een hoek te springen waardoor DJ zich lam schrikt maar dat valt onder de noemer speelsheid.

Wat ook bijdraagt aan DJ's soms heftige reactie op Michael is dat we nu officieel bevestigd hebben gekregen dat DJ niets meer hoort. Dat betekent dat ze het dus van zicht en trillingen moet hebben. Het is dus logisch dat ze op onverwachte dingen met een directe aanval of heftige verdediging reageert.

Het verklaart ook waarom DJ ineens een stuk verdraagzamer was tegenover Iepie de laatste tijd. Ze volgde Iepie altijd als die begon te lopen en naar nu blijkt was dat dus tactiek. Hetzelfde zien we nu met Michael gebeuren; ze volgt hem als hij met mij meeloopt in de verwachting dat er dan wat te eten of te snoepen valt.

Michael voelt zich intussen goed thuis en wordt steeds een beetje brutaler. Het is frappant hoeveel gelijkenis hij vertoont met Iepie als het gaat om gedrag. Hij slaapt in haar mandje, wacht ons onderaan de trap op als we thuiskomen (hij herkent het geluid van de automotor), hij krabt zich ook het liefst aan het meubel dat we gebouwd hebben en aan de vloerkleden, hij maakt ook zelf zakjes met snoepjes open en loopt me overal achterna.

Hij schiet nog wel weg als er vreemden binnenkomen en is een tikkeltje ondeugender (hij bijt in m'n tenen door het dekbed heen) maar je kunt zien dat hij van hetzelfde 'ras' is als Iepie. We zullen dus ongetwijfeld een heleboel plezier aan hem beleven.

Hij kijkt overigens ook graag tv en dat is nieuw want DJ en Iepie moe(s)ten er niets van hebben en negeerden de tv gewoon. Michael niet, hij is er door gefascineerd. Animal Planet is favoriet; het maakt niet uit wat voor beesten er over het scherm bewegen, alles is leuk en interessant.

Ik heb twee weken geleden een DVD gekocht met allemaal vogels erop en hij ging echt uit z'n dak, probeerde de vogels te vangen, besloop ze en viel de tv aan. Dit tot zeer grote hilariteit van mijn kant en ergernis van Bert, die graag nog wat langer van de tv wil genieten.

Prince Harry alias Lai See

De vorige keer heb ik uitgebreid over Prins Harry geschreven, het kitten dat ik op straat vond en dat er niet best aan toe was. Intussen hebben we besloten hem in huis te nemen maar helaas duurt dat nog even.

Hij heeft namelijk last van ringworm, dat is een vervelende huidziekte die helemaal over moet zijn als hij naar ons komt. Hij zou de andere katten kunnen aansteken en dat is uiteraard niet de bedoeling.

De reden dat we hem in huis nemen is buiten dat hij ontzettend grappig en lief is, ook een praktische. Michael heeft behoefte aan een kameraadje en DJ wil dat heel duidelijk niet zijn dus is dit wel net zo prettig. Hij zal met een nieuwe vriend DJ ook minder overvallen met zijn verassingsaanvallen en zo hebben we dan iedereen weer tevreden.

Omdat Prince Harry maar een tijdelijke naam was, vond Bert dat hij een Chinese naam moest hebben en uiteindelijk viel de keuze op Lai See. Wellicht herinneren jullie nog waar dat voor staat? Lai See is het rode envelopje met inhoud dat je aan ongetrouwden, jongere familieleden of als manager aan je teamleden geeft. Het staat voor geluk en voorspoed. Deze naam werd ook door de collega's goedgekeurd nadat andere namen door de moeilijke uitspraak waren afgevallen.

Er waren leuke namen bij maar na vertaling klonken die als hangwang en homo en dat is uiteraard niet zo leuk. Prins in het Kantonees was ook nog mogelijk (Wong Zhi) maar door de speciale uitspraak van zhi werd ook dat weer moeilijk. Lai See echter is door iedereen uit te spreken.

Nu heeft hij dus twee namen zoals voor locals in Hong Kong de gewoonte is: Prince Harry en Lai See.

Dit kleine meneertje is intussen aardig gegroeid en heel erg speels. In de kliniek zijn ze weg van hem en zelfs mensen die hun dier komen bezoeken, besteden soms tijd aan hem omdat hij zijn pootjes door de tralies heen steekt om om aandacht te vragen.

Met zijn ogen is het min of meer goed gekomen. Die zaten immers helemaal dicht en waren erg ontstoken. Zijn linkeroog is helemaal in orde maar zijn rechteroog heeft meer tijd nodig. Het is op dit moment niet zeker of hij daar weer helemaal scherp mee zal zien. Hij ziet er nu wel mee maar het is allemaal wazig en er is zit ook een soort filmpje over het oog. Ik hoop dat hij vrijdag mee naar huis kan!

Ons verblijf in Hong Kong

Je zou het bijna vergeten maar de tijd vliegt en officieel zouden we eind juli na twee jaar Hong Kong weer terugkeren naar Duitsland. We zijn echter gevraagd om tot het einde van het jaar te blijven en daarop hebben we 'ja' gezegd.

Om een aantal redenen is gewoon handiger om hier tot het eind van het jaar te blijven:

- het is namelijk best leuk hier en we zijn nog niet uitgekeken;

- de projecten waar Bert en ik aan werken zijn pas aan het eind van het jaar klaar;

- we kunnen nu nog op vakantie hier en zijn dan met Kerst terug, dat kost relatief weinig vakantie

- we hebben dan een 'clear cut' oftewel een mooi begin voor het nieuwe contract in Duitsland wat de zaken met betrekking tot de Belastingdienst makkelijker maken

Het werd nog even moeilijk toen de huisbaas moeilijk begon te doen en de huur maar liefst verdubbelde omdat hij naar eigen zeggen het huis na december niet meer zo makkelijk kon verhuren. Hoe het bedrijf dit uiteindelijk geregeld heeft, weten we niet precies maar we kunnen in ons huis blijven.

Dat was ook de voorwaarde want voor vijf maanden verhuizen en dan weer verhuizen met alle rompslomp aan administratie is de moeite niet waard.

Het is overigens wel erg dat dit soort dingen gewoon kan gebeuren. Er is bar weinig geregeld voor huurders in Hong Kong, daar is Nederland toch een stuk beter in, hoor.

Annette in Hong Kong

Het was geen leuke aanleiding dat Annette even in Hong Kong was maar we konden elkaar nu eindelijk weer eens omhelzen. Annette is Annette van de Meché en is een half jaar voor ons vertrek naar Hong Kong met man René en dochters Shanna en Noa naar Australië geëmigreerd.

Dat is vanuit Nederland een behoorlijke reis maar ook vanuit Hong Kong ben je daar niet zomaar. Het is nog altijd 8 vlieguren weg en is dus geen tripje dat je even in een weekendje doet, nog afgezien van de kosten.

Annette vloog naar Nederland omdat haar oma was overleden en had besloten de begrafenis toch bij te wonen. Dat zijn geen eenvoudige beslissingen en het is raar dat je dat zo moet afwegen maar wij hebben dat ook al meegemaakt. Toen mijn oma overleed stond ik ook in dubio of ik nu wel of niet zou gaan maar ik ben heel erg blij dat ik het toch heb gedaan. Zo kon ik het wel afsluiten.

Andere begrafenissen daarentegen hebben we bewust niet bezocht en dat klinkt wellicht hard maar het is gewoon onmogelijk om voor iedereen terug te komen.

Met Annette hadden we een krap uurtje waarin we even snel een bakkie konden doen en konden bijkletsen. Heel kort inderdaad maar het was meer dan de moeite waard om een dierbare vriendin weer even te zien!

Aardbeving

Dat was schrikken afgelopen maandag. We hadden vrij vanwege Buddha's verjaardag waar ik nog een stukje over had willen schrijven maar de verschrikkelijke gebeurtenissen hebben dat geheel overschaduwd.

Het mag raar klinken maar nu we hier wonen en we Azië en haar bewoners toch in ons hart hebben gesloten (ook al hebben ze soms de vreemdste gewoontes), beleven we dit soort dingen toch anders.

Uiteraard krijgen we ook meer details te horen, de krant staat voor de helft vol met verslagen van mensen die gisteren nog gevonden zijn, de tragiek van mensen die hun families en of bezittingen kwijt zijn en de moeilijkheden die hulpverleners en soldaten ondervinden.

Zo is er bijna geen water in het getroffen gebied en zitten zelfs de hulpverleners op een noodrantsoen.

Gisteren zijn er gebieden met spoed ontruimd omdat door de aardbeving en de heftige naschokken (vanmorgen weer ruim 5 op de schaal van Richter), meren zijn ontstaan die miljoenen liters water bevatten en die uitsluitend door gevallen rotsblokken worden dichtgehouden. Die blokken lijken het nu niet meer te houden en dus worden bepaalde gebieden nu door overstromingen bedreigd.

Een echtpaar vertelde de verslaggever van de krant dat hij en zijn vrouw 9 uur hadden gelopen om naar hoger gelegen gebied te komen. Hun moeder hadden ze echter achter moeten laten omdat ze niet kan lopen en zij haar niet kunnen dragen. Moet je je dat toch eens voorstellen. Hoe moet je je voelen als je dat moet besluiten? We mogen met z'n allen hopen dat we nooit voor zo'n beslissing komen te staan. Vreselijk....

Ons bedrijf laat het gelukkig ook niet onberoerd. Verschillende kantoren in China zijn inzamelingsacties gestart en ook wordt er door adidas kleding geschonken. Omdat het personeel van de andere regionale kantoren zoals Hong Kong ook wilden bijdragen, is er nu een inzamelingsactie waarbij het bedrijf elke gedoneerde dollar verdubbeld. Dat geld zal aan het internationale Rode Kruis worden gegeven.

De aardbeving en panda en moon bears

De aardbeving vond plaats in het gebied waar zowel pandaberen als de moon bears, waarover ik al eens geschreven heb, leven. Jullie kunnen je dus voorstellen dat ik me zorgen maakte over niet alleen de beren maar ook de mensen die voor deze beren zorgen.

Op dinsdagavond hadden we toevallig een benefietavond van Animals Asia en kregen we dus het laatste nieuws. Wonder boven wonder zijn alle opgevangen beren van beide centra ongedeerd. De gebouwen waar de verzorgers van Animals Asia verblijven (zo'n 150 man) zijn echter compleet ingestort. De mensen slapen nu dus in verblijven die voor tijdelijke opvang van nieuw binnengebrachte beren zijn bedoeld en slapen op het beton. Gelukkig was ook van de verzorgers niemand gewond geraakt maar maakten de mensen zich uiteraard wel grote zorgen over hun familieleden die in of rond Chengdu wonen.

Buiten de beren leven er uiteraard ook andere dieren in deze omgeving en van wat ik uit de krant heb begrepen zijn er erg veel varkens en kippen om het leven gekomen waardoor mensen nu dus ook geen inkomen en eten meer hebben.

Ik ben bang dat het nog lang zal duren voordat de provincie Sichuan hiervan hersteld is. De mensen zijn totaal in shock en weten niet wat ze nu moeten. Ze hopen dat de regering voor ze zal zorgen en ik hoop van harte dat dat gebeurt want je weet maar nooit.

Zo zijn vanmorgen twee hulpteams uit Canada en Schotland teruggereisd omdat ze geen visum kregen. Dit zijn notabene gespecialiseerde teams die over state-of-the-art apparatuur beschikken om overlevenden te vinden. Gezien het feit dat de speurhonden niet meer inzetbaar zijn vanwege de verschrikkelijke en allesoverheersende lijklucht die er hangt, zou je verwachten dat deze teams meer dan welkom zouden zijn maar niets is minder waar. Dat is helaas nog steeds een kant van China waar je soms totaal onverwacht mee wordt geconfronteerd. Laten we hopen dat dit een incident was.